Bago't Luma

Kalahating taon din akong hindi nakapagsulat dito. Higit pa doon ang tagal ng hindi ko pagsulat ng tula. Kasi, hindi ako lumayo at nanahimik nang walong araw nitong nakaraang taon. Ikinalulungkot ko iyon. Pero wala na akong magagawa tungkol doon ngayon, kundi ang mangakong sa taong ito, lalayo ako't mananahimik muli nang kahit walong araw lamang.

Maraming maaaring isulat ngayon, ngunit ang pinakamatitinding pangyayari'y paulit-ulit ko nang ikinuwento sa kung kani-kanino kaya wala na akong ganang isulat ang mga iyon dito. Ang mga pangkaraniwan naman, kahit kapana-panabik, ay mabilis na lumipas at nahalinhan ng marami pa, kaya lumipas na rin ang pananabik kong maisatitik ang mga iyon. Marahil ay labis na naman akong abalang mabuhay, kaya hindi na ako makatigil para magsulat.

Ngayo'y nasa harap ko ang labinlimang mag-aaral, nagsusulat ng sagot sa mga tanong na siyang bati ko ng maligayang bagong taon sa kanila. May ilang patingin-tingin sa akin, malamang ay iniisip kung ano ang isinusulat ko. Hindi nila alam na may "Sandali Lamang"; hindi ko ito sinasabi sa mga mag-aaral ko. Pero malay ko, baka may ilan sa kanilang masumpungan ang sinusulat ko at makilala ang sandaling ito--ang sandaling napakakaraniwan, lumilipas, nalilimutan. Baka sakaling mahumaling din sila sa paghuli at pagnamnam ng maiilap na sandali.

Bagong Taon

Maligayang-maligaya! Narito na naman ako. Abangan...