Kasal
Nitong nakaraang Sabado, sumama ako sa Ate ko't Kuya sa kasal ng isa naming pamangkin, na flower girl sa kasal nila tatlong dekada na ang nakakaraan. Bihis na bihis ang dalawa--ninang kasi't ninong. "Ako na lang ang official photographer ninyo," sabi ko.
Sa harap ng simbahan, nakita namin kaagad ang isa sa mga ninang--nakababatang kapatid ng unang kasintahan ng Ate ko. Kaibigan ko rin siya; kaming dalawa nga ang chaperone kapang lumalabas ang Kuya niya't Ate ko. Ngayo'y hiwalay na siya sa asawa, at konsehal ng aming bayan. Nilapitan ko siya't hinagkan, at dinala sa Ate ko. Ipinakilala ko rin siya sa aking Kuya.
Pagkaraan ng ilang sandali'y nagsimula na ang tugtuging hudyat ng paglalakad ng mga ninong, ninang at abay papunta sa altar. Nang makarating ang lahat doon, isinara ang mga pinto ng simbahan, nagbago ang himig, at umawit ang mapapangasawa ng aming pamangkin. Maganda ang boses niya, buung-buo, at sa wari ko'y punung-puno ng pag-aasam at pagmamahal.
Binuksan ang mga pintuan ng simbahan, pumailanlang ang usok, at mula dito'y lumitaw ang aming pamangkin. May edad na siya, may katabaan, ngunit sariwang-sariwa ang kanyang ngiti. Nang maglakad siya'y pumatak ang mga talulot ng rosas. Natigilan ako't hindi makakuha ng mga retrato. Muntik na akong mapaluha.
Pagkatapos ng kasal, ipinaalala ko sa pamangkin namin na flower girl siya sa kasal nina Ate at Kuya. "Opo," sagot niyang nakangiti, "hinding-hindi ko nga 'yon nalilimutan. Tandang-tanda ko pa ang kasal na 'yon."
Sa salu-salo, hindi ko kasama ang Ate ko't Kuya, at maging sila'y magkahiwalay ng mesa. Sama-sama kasi ang mga ninang sa isa, at sa kabila'y ang mga ninong. Nang pauwi na kami, sinabi sa akin ng Ate ko na matagal silang nag-usap ng kapatid ng una niyang kasintahan. Napaiyak pa raw ito.
Mahigit sa tatlumpu't limang taon na kasi ang nakararaan, namanhikan ang pamilya nito sa Ate ko. Binalak ang marangyang kasal. Pagkaraan nito'y ilang beses dumalaw sa Ate ko ang kasintahan niya na lasing, isinama pa ang mga kabarkada niya sa pagsusugal. Ipinasya ng Ate ko na umatras sa kasal. At walang nakapagbago ng isip niya.
Bago pa man ikasal ang Ate ko't Kuya ay nagpakasal ang una niyang kasintahan sa isang sabi ng marami'y kahawig ng Ate ko. At mga limang taon na ang nakararaan, nabalitaan naming nagpatiwakal ang unang kasinthan ng Ate ko pagkaraang patayin ang kalaguyo nito.
Ang sabi raw ng kapatid nito sa Ate ko noong mag-usap sila sa salu-salo, "Kamukhang-kamukha mo ang isang anak ng Kuya ko."
Sa harap ng simbahan, nakita namin kaagad ang isa sa mga ninang--nakababatang kapatid ng unang kasintahan ng Ate ko. Kaibigan ko rin siya; kaming dalawa nga ang chaperone kapang lumalabas ang Kuya niya't Ate ko. Ngayo'y hiwalay na siya sa asawa, at konsehal ng aming bayan. Nilapitan ko siya't hinagkan, at dinala sa Ate ko. Ipinakilala ko rin siya sa aking Kuya.
Pagkaraan ng ilang sandali'y nagsimula na ang tugtuging hudyat ng paglalakad ng mga ninong, ninang at abay papunta sa altar. Nang makarating ang lahat doon, isinara ang mga pinto ng simbahan, nagbago ang himig, at umawit ang mapapangasawa ng aming pamangkin. Maganda ang boses niya, buung-buo, at sa wari ko'y punung-puno ng pag-aasam at pagmamahal.
Binuksan ang mga pintuan ng simbahan, pumailanlang ang usok, at mula dito'y lumitaw ang aming pamangkin. May edad na siya, may katabaan, ngunit sariwang-sariwa ang kanyang ngiti. Nang maglakad siya'y pumatak ang mga talulot ng rosas. Natigilan ako't hindi makakuha ng mga retrato. Muntik na akong mapaluha.
Pagkatapos ng kasal, ipinaalala ko sa pamangkin namin na flower girl siya sa kasal nina Ate at Kuya. "Opo," sagot niyang nakangiti, "hinding-hindi ko nga 'yon nalilimutan. Tandang-tanda ko pa ang kasal na 'yon."
Sa salu-salo, hindi ko kasama ang Ate ko't Kuya, at maging sila'y magkahiwalay ng mesa. Sama-sama kasi ang mga ninang sa isa, at sa kabila'y ang mga ninong. Nang pauwi na kami, sinabi sa akin ng Ate ko na matagal silang nag-usap ng kapatid ng una niyang kasintahan. Napaiyak pa raw ito.
Mahigit sa tatlumpu't limang taon na kasi ang nakararaan, namanhikan ang pamilya nito sa Ate ko. Binalak ang marangyang kasal. Pagkaraan nito'y ilang beses dumalaw sa Ate ko ang kasintahan niya na lasing, isinama pa ang mga kabarkada niya sa pagsusugal. Ipinasya ng Ate ko na umatras sa kasal. At walang nakapagbago ng isip niya.
Bago pa man ikasal ang Ate ko't Kuya ay nagpakasal ang una niyang kasintahan sa isang sabi ng marami'y kahawig ng Ate ko. At mga limang taon na ang nakararaan, nabalitaan naming nagpatiwakal ang unang kasinthan ng Ate ko pagkaraang patayin ang kalaguyo nito.
Ang sabi raw ng kapatid nito sa Ate ko noong mag-usap sila sa salu-salo, "Kamukhang-kamukha mo ang isang anak ng Kuya ko."
posted by sandalilamang at 7:46 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home