Mag-anak

Samantalang gumagawa kami ng katulong namin ng lumpiang bangus, dumating ang pamangkin ni Inay at pinakamatalik niyang kaibigan (hindi malayo ang agwat ng edad nila at magkasambahay pa hanggang sila'y magka-asawa). Nasa labas pa lamang ay nagsasalita na siya, "Naku, muntik na kaming hindi magkita kailanman ni Tia." Ilang araw na pala ang nakaraan, nahimatay siya dahil sa pagod at matinding init. Akala raw niya'y katapusan na niya. Mabuti na lamang at agad siyang nadala sa doktor. Wala namang malubhang problema, ngunit mula noo'y kinailangan na niya ng palagiang kasama. Magkatulad na sila ni Inay.

Tulad ng inasahan ko, umiyak si Inay sa tuwa nang makita ang kanyang pamangkin. Masaya silang nagkuwentuhan, at maganang nagmeryenda. Dinala ko si Itay sa kanila, at sa simula'y masaya rin siyang nanood. Ngunit paglao'y nakita kong tumamlay. Hinipo ko ang noo. Mainit. Kinunan ko ng temperature. May lagnat. Pinainom ko ng gamot, at dinala sa kanyang kama para pagpahingahin.

"Kung may anak na tulad mo," sabi sa akin ng pinsan kong sampu ang anak, "wala nang hahanapin pa ang magulang." Bago siya umalis, binigyan niya ng pera, tulad ng dati, si Inay. Ako'y inabutan din. Nang itanong ko kung bakit, ang sabi niya,
"Natutuwa lang ako sa iyo." At hinagkan niya ako.

Kinagabihan, dumating ang Ate ko, at ang panganay niyang anak at ang misis nito. Sabi ko'y baka kailangang dalhin namin si Itay sa ospital. Oo raw, sabi ni Ate. Tatawagan na niya ang doktor nang itanong ni Inay, "Kailangan bang dalhin agad? Ang laki na ng gastos ninyo sa amin." Sabi ng misis ng pamangkin ko, "Tingnan muna natin uli ang temperature." Tiningnan ko, at mas mababa na nga. Hindi na rin siya masyadong mainit. Nang tanungin ko kung ano ang pakiramdam, ang sagot ay "Mabuti na."

Kumain kami ng lumpiang ginawa ko, at nasarapan silang lahat. Hindi na muna namin binigyan si Itay--tinapay na lang muna ang kinain niya, at kumain naman nang marami. Bago umalis sina Ate, titingnan naming muli ang temperature ni Itay. Bumaba na naman nang bahagya. "Pero tumawag lang kayo kung kailangan," sabi ng pamangkin ko bago sila umalis.

Kinabukasan, wala nang lagnat si Itay. Maingay na ngang muli. Kaya lumuwas na ako kasi may birthday party ang kaibigan ko sa gabing iyon. Kinagabihan, nag-text ang pamangkin ko: maghapon daw nilang binantayan si Itay at hindi na raw nilagnat. Nang tawagan ko si Inay, ang sabi'y, "Huwag mo kaming masyadong alalahanin."

Masaya ang birthday party kinagabihan; kasama ko kasi ang mga kaibigang para ko na ring mga kapatid.