Kabarkada
Mamayang gabi, magtitipun-tipon kaming magkakabarkada dahil may isang dumadalaw mula sa ibang bansa.
Nasa mataas na paaralan pa ako'y kilala ko na siya. Bagong salta siya sa aming bayan ngunit mabilis siyang naging sikat sa aming paaralan. Naging pangulo pa siya ng student council. Nang magkolehiyo kami'y naging kakuwarto ko siya sa dormitoryo. At noon ko natuklasan kung bakit siya sikat. Pero hindi ko mapiho kung bakit ko siya naging kaibigan.
Kahit sino'y kaya niyang pakiharapan, at kaibiganin. Marami siyang bisyo--tinuruan nga niya akong manigarilyo. Bihira ko siyang makitang mag-aral, pero ayos naman ang mga marka niya. May tagagawa siya ng homework; may tagamakinilya siya ng papers. At kung kinakapos siya, madali siyang makahiram ng pera.
Madalas siyang kapusin dahil ayaw na ayaw niyang umuwi sa ama niya. Paminsan-minsan nga'y ako pa ang kumukuha ang allowance niya. Ang kuwento niya'y galit siya sa ama niya dahil noong maliit pa siya, sinasaktan siya nito. At itinulak daw nitong magpatiwakal ang kanyang ina. Marami siyang kuwentong malungkot; hindi ko alam kung alin ang totoo.
Ang sabi ng ila'y ang kuwentong malulungkot na ito ang nakabighani sa marami niyang naging kasintahan. Matinik siya sa babae, at napagsasabay-sabay niyang suyuin ang mga ito. Noong nasa ikatlong taon kami, ipinakilala niya ako sa isang kolehiyala; itinulak niya akong ligawan ito. Nagtangka naman ako. Walang nangyari. Nang magtapos kami sa kolehiyo, nabuntis niya ang kolehiyala, naging asawa.
Nangibang-bansa sila. Minsan ay dinalaw ko sila at inistima nila ako nang mabuti. Ilang taong pagkalipas noon, nagkita kami sa burol ng kanyang ama. Hindi na kami nagkita, ni nagkausap, mula noon. Nabalitaan ko na lamang na nambababae siya, nalulong sa sugal, nasangkot sa krimen, palipat-lipat ng trabaho. Nakulong pa ang panganay niyang anak. Ngayon daw ay maayos na ang kabarkada kong ito, pero nagsusugal pa rin yata.
Hindi ko tiyak kung gusto ko ngang makita siyang muli. Ayoko nang isipin. Ang alam ko lang ay pupunta ako sa pagtitipon mamaya.
Nasa mataas na paaralan pa ako'y kilala ko na siya. Bagong salta siya sa aming bayan ngunit mabilis siyang naging sikat sa aming paaralan. Naging pangulo pa siya ng student council. Nang magkolehiyo kami'y naging kakuwarto ko siya sa dormitoryo. At noon ko natuklasan kung bakit siya sikat. Pero hindi ko mapiho kung bakit ko siya naging kaibigan.
Kahit sino'y kaya niyang pakiharapan, at kaibiganin. Marami siyang bisyo--tinuruan nga niya akong manigarilyo. Bihira ko siyang makitang mag-aral, pero ayos naman ang mga marka niya. May tagagawa siya ng homework; may tagamakinilya siya ng papers. At kung kinakapos siya, madali siyang makahiram ng pera.
Madalas siyang kapusin dahil ayaw na ayaw niyang umuwi sa ama niya. Paminsan-minsan nga'y ako pa ang kumukuha ang allowance niya. Ang kuwento niya'y galit siya sa ama niya dahil noong maliit pa siya, sinasaktan siya nito. At itinulak daw nitong magpatiwakal ang kanyang ina. Marami siyang kuwentong malungkot; hindi ko alam kung alin ang totoo.
Ang sabi ng ila'y ang kuwentong malulungkot na ito ang nakabighani sa marami niyang naging kasintahan. Matinik siya sa babae, at napagsasabay-sabay niyang suyuin ang mga ito. Noong nasa ikatlong taon kami, ipinakilala niya ako sa isang kolehiyala; itinulak niya akong ligawan ito. Nagtangka naman ako. Walang nangyari. Nang magtapos kami sa kolehiyo, nabuntis niya ang kolehiyala, naging asawa.
Nangibang-bansa sila. Minsan ay dinalaw ko sila at inistima nila ako nang mabuti. Ilang taong pagkalipas noon, nagkita kami sa burol ng kanyang ama. Hindi na kami nagkita, ni nagkausap, mula noon. Nabalitaan ko na lamang na nambababae siya, nalulong sa sugal, nasangkot sa krimen, palipat-lipat ng trabaho. Nakulong pa ang panganay niyang anak. Ngayon daw ay maayos na ang kabarkada kong ito, pero nagsusugal pa rin yata.
Hindi ko tiyak kung gusto ko ngang makita siyang muli. Ayoko nang isipin. Ang alam ko lang ay pupunta ako sa pagtitipon mamaya.
posted by sandalilamang at 7:54 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home