Mga Nurse

Kaninang umaga, napakaraming nurses sa labas ng coliseum na parati kong dinadaan papunta sa estasyon ng tren. Nakaputing bestida, medyas at sapatos ang mga babae--karamiha'y suot na ang kanilang puting cap, ang ila'y bitbit pa ang mga ito, may isang nakalagay pa sa magandang plastic bag ang sa kanya. Ang mga lalaki'y nakaputing pang-itaas, pantalon at sapatos. Marami'y may kasamang mukhang kamag-anak nila. Tiyak na may oath-taking para sa mga bagong nurse.

Mangyari pa'y naguniguni ko kung saan nais pumunta ng halos lahat ng mga nurse na iyon. Nalungkot ako dahil alam kong mahirap ang buhay ng nurse, tulad ng sa ilan kong pinsan. At alam kong mas mahirap kung malayo ka sa iyong pamilya at bayan, at nasa piling ng mga dayuhang ibang-iba ang ugali sa iyo.

Dalawang taon na ang nakararaan, naospital ako nang limang araw sa isang bayan sa Amerika na puno ng Pilipino. Nasa piling ako ng mga pinsan ko noon ngunit dahil abala sila sa kani-kanilang trabaho, ang mas madalas kong kasama sa ospital ay ang mga nurse na Pilipino. At napakabait nila sa akin. Ang ila'y dinadalaw pa ako kahit hindi sila on-duty. At mangyari pa'y Tagalog ang usapan namin. Sabi pa nga sa akin ng isa sa kanila, "Ewan ko kung bakit, pero ang gaan ng loob ko sa iyo. Parang magkamag-anak tayo."

Hindi ko pa muling nakikita ang mga nurse na iyon; wala na akong balita sa kanila. Kanina, nang makita ko ang mga bagong nurse na sa tingin ko'y sabik na sabik nang makapangibang-bayan, hinanap-hanap ko ang limang araw ko sa piling ng mga nauna na sa kanila.