Tuesday, October 16, 2007

Isang Kaarawan

Kararating ko lang sa dormitoryong tutuluyan ko nang anim na linggo sa London nang makita kong nakatingin sa akin si A. Kinagabihan, nagkasabay kami sa hapunan at nalaman kong Espanyol siya't nag-aaral ng Ingles sa tag-araw na iyon. Seminar sa panitikan naman ang ipinunta ko doon. Mula nang gabing iyon, halos araw-araw na kaming nagkikita ni A, lumalabas kasama ang mga nakaibigan ko sa aking seminar na mula sa kung saan-saang lupalop.

Bago magtapos ang anim na linggo, matalik na kaming magkaibigan ni A. Kaya nang dumalaw ako sa Madrid, ilang linggo pagkaalis ko sa London, sinalubong niya ako, kasama ang kasintahan niyang si C, sa estasyon ng tren. Ilang araw nila akong ipinasyal kung saan-saan, at ipinakilala nila ako sa kanilang mga kaibigan.

Ipinakilala rin ako ni A sa kanyang ina; nananghalian pa kami sa kanilang tahanan. "Mi casa es su casa," sabi ng ina ni A. Tuwang-tuwa ako siyempre--hindi ko pa alam noon na karaniwang kasabihan lamang pala ito ng mga Espanyol.

Nagkataong kaarawan ni A isang araw na nasa Madrid ako. Nang magdapit-hapon, tinagpo namin ang kanyang mga kaibigan sa isang bar. Ang ilan sa kanila'y hindi marunong mag-Ingles pero nagkasundo pa rin kami. Pagkapaghapunan namin, dumalo kami sa isang party--doon nama'y pinagkamalan akong Amerikano dahil sa aking pag-i-Ingles. Mula sa party, isinakay ako sa likod ng motorsiklo ng isang kaibigan ni A at tumuloy kami sa isa pang bar. Doo'y tinanong ako ni A, "Would you like to go to a Spanish whorehose?" Ang sagot ko, "Thanks, but I don't want to take anything home with me." At nagtawanan kami nang malakas.

Mag-aalas tres na ng madaling-araw nang pumunta kami sa isang disco. Lasing na lasing na ako, kaya ang sarap sumayaw. Mag-uumaga na nang umalis kami doon, at halos sumisikat na ang araw nang ihatid nila ako sa tinutuluyan kong pension.

Makalipas lang ang ilang oras, kahit masakit pa ang ulo ko, sumakay ako ng tren papunta sa bayan ng madreng sumakabilang-buhay, at naging santa, ilang siglo na ang nakaraan, sa araw naman ng aking kapanganakan.

2 Comments:

Anonymous Anonymous said...

I was surprised how really nice and down-to-earth the Spanish are in Spain. I've always thought that they were also snooty like what mestizo's and coño's are reputed to be back home. They would walk a couple of blocks to get me to my bus stop, or drop their bags of groceries to give me directions. Who does that in big cities nowadays?

Looking forward to more stories of your travels!

11:16 PM  
Blogger sandalilamang said...

At hinahalikan ka nila kahit noon lang kayo nagkakilala :-)

4:19 PM  

Post a Comment

<< Home