Tahanan Kung Saan

Kaninang umaga sa mga estasyon at tren, nagbasa ako ng nobelang sa Paris ang tagpuan. Mangyari pa'y lumipad ang isip, at puso, ko.

Pitong oras kasi akong nasa Paris mahigit na isang taon na ang nakararaan. Bago noo'y dalawang linggo akong nasa Berlin para sa isang international literature seminar--nagbasa ako ng mga tula ko sa ilang programa, nakinig at nanood sa ibang manunulat, nakipagkilala't nakipagkaibigan, naglagalag at nagliwaliw. Pagkatapos, dumalaw ako nang sampung araw sa kaibigan kong mag-asawa (na Belgian at Kastila) at dalawa nilang anak sa Brussels. Matagal ko na silang kaibigan; nagkasama na kami sa London, Paris, Maynila, at maging sa bayan kong sinilangan. At kaagad kaming nagkasundo ng dalawang bata kahit hindi sila marunong mag-Ingles.

Isang araw nga'y nag-tren ako patungong Paris. Pangatlong punta ko na iyon sa Paris at limitado ang pera ko kaya naglakad na lamang ako nang naglakad. Pitong oras. Mula sa estasyon ng tren na binabaan ko, papuntang Palace of Fine Arts, sa baybay ng Seine papuntang Eifel Tower, pagkatapos ay sa Arc de Triomphe, hanggang sa Notre Dame, sa Pont St. Michel at sa Latin Quarter, at pabalik sa estasyon ng tren na sinakyan ko pauwi sa Brussels. Oo, pauwi dahil sa iilang araw ay tahanan na ang pakiramdam ko sa bahay ng mga kaibigan ko doon. Pagdating ko nga mula sa Paris ay tumakbong palabas ng silid nila ang dalawang bata dahil narinig ang boses ko. Sabi ng ina nila'y maghapon akong hinahanap--ayaw na raw ng mga itong umalis akong muli.

Nang bumaba ako ng tren kaninang umaga at naglakad patungong unibersidad, hindi ko pa talaga mawari kung nasaan ang puso ko.