Si Kuya D
Kahapo'y sinabi ni Inay na sumakabilang-buhay na ang pinsang buo kong si Kuya D. Inatake raw sa puso. Iyon lamang ang nabalitaan niya mula sa nakababata nitong kapatid.
Hindi ko na matandaan kung kailan ko huling nakita si Kuya D. Malaki ang tanda niya sa akin at ang naaalala ko lamang ay paborito siya ng kanyang mga magulang na walo ang anak, nahirapan siyang maging doktor, nag-asawa siya't dalawang anak na iniwan niya sa Pilipinas para makipagsapalaran sa Trinidad-Tobago, doo'y nagkaasawa siya ng iba at nagkaanak ng dalawa pa, at di-naglao'y nagkasira rin sila ng pangalawa niyang asawa.
May mga pagkakataong nakakasama namin ang naiwang asawa at mga anak ni Kuya D dito--lalo na kapag may namamatay sa pamilya. Ngunit nang mangibang-bansa na rin ang mga anak, halos hindi na namin nakita ang kanilang ina.
Minsa'y umuwi si Kuya D sa Pilipinas at dinalaw si Inay. Wala ako sa amin kaya hindi kami nagkatagpo. Ang nakita ko na lamang ay ang magandang relong bigay niya. Matagal namin itong ginamit. Kahit nga ngayong hindi na ito umaandar ay nakasabit pa rin ito sa isa naming dinding.
Ilang taon lang ang nakararaan, nakipagpalitan ako ng email sa bunsong anak ni Kuya D sa Trinidad-Tobago. Nagpadala pa nga ng mga retrato ang dalagita--maganda siya't magaling magsulat. Ngunit sandali lamang ang palitan naming ito.
Nang magsimula ang taong ito, naikuwento sa akin ng nakatatandang kapatid ni Kuya D na ang bunsong anak nito, binatang guwapong-guwapo raw, ay nakikipagsapalaran naman sa Amerika nang walang papel na legal. Nasa lunsod daw siyang malayo sa tinitirhan ng iba naming kamag-anak, at may trabahong maliit ang suweldo. Nakikitulog daw siya minsan sa bodega ng pinagtatrabahuhan, minsa'y sa maliit na bahay ng pamilya ng kanyang kasintahan.
Wala akong magawa ngayon kundi sumulat at makiramay sa mga kapatid ni Kuya D. Itinanong ko rin kung paano ako makakapagpadala ng liham sa mga anak niya. Nais ko namang malaman nila na may mga kamag-anak silang malayung-malayo ma'y umaasam pa rin na kahit paano'y makalapit sila, lalo na ngayon.
Hindi ko na matandaan kung kailan ko huling nakita si Kuya D. Malaki ang tanda niya sa akin at ang naaalala ko lamang ay paborito siya ng kanyang mga magulang na walo ang anak, nahirapan siyang maging doktor, nag-asawa siya't dalawang anak na iniwan niya sa Pilipinas para makipagsapalaran sa Trinidad-Tobago, doo'y nagkaasawa siya ng iba at nagkaanak ng dalawa pa, at di-naglao'y nagkasira rin sila ng pangalawa niyang asawa.
May mga pagkakataong nakakasama namin ang naiwang asawa at mga anak ni Kuya D dito--lalo na kapag may namamatay sa pamilya. Ngunit nang mangibang-bansa na rin ang mga anak, halos hindi na namin nakita ang kanilang ina.
Minsa'y umuwi si Kuya D sa Pilipinas at dinalaw si Inay. Wala ako sa amin kaya hindi kami nagkatagpo. Ang nakita ko na lamang ay ang magandang relong bigay niya. Matagal namin itong ginamit. Kahit nga ngayong hindi na ito umaandar ay nakasabit pa rin ito sa isa naming dinding.
Ilang taon lang ang nakararaan, nakipagpalitan ako ng email sa bunsong anak ni Kuya D sa Trinidad-Tobago. Nagpadala pa nga ng mga retrato ang dalagita--maganda siya't magaling magsulat. Ngunit sandali lamang ang palitan naming ito.
Nang magsimula ang taong ito, naikuwento sa akin ng nakatatandang kapatid ni Kuya D na ang bunsong anak nito, binatang guwapong-guwapo raw, ay nakikipagsapalaran naman sa Amerika nang walang papel na legal. Nasa lunsod daw siyang malayo sa tinitirhan ng iba naming kamag-anak, at may trabahong maliit ang suweldo. Nakikitulog daw siya minsan sa bodega ng pinagtatrabahuhan, minsa'y sa maliit na bahay ng pamilya ng kanyang kasintahan.
Wala akong magawa ngayon kundi sumulat at makiramay sa mga kapatid ni Kuya D. Itinanong ko rin kung paano ako makakapagpadala ng liham sa mga anak niya. Nais ko namang malaman nila na may mga kamag-anak silang malayung-malayo ma'y umaasam pa rin na kahit paano'y makalapit sila, lalo na ngayon.
posted by sandalilamang at 2:27 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home