Mag-isa

Nitong mga nakaraang araw, damang-dama kong mag-isa ako. Palagay ko'y dahil din marami akong nakasama nitong bakasyon at halos sabay-sabay silang umalis nang magsimula nang muli ang klase. At dahil malungkot ako, minsa'y nawawalan ako ng ganang pumasok at magturo.

Nitong nakaraang Huwebes, sandali akong nag-atubiling pumasok dahil pakiramdam ko'y hindi ako handa para sa klase ko sa pagsulat ng tula. Ngunit, siyempre, pumasok ako. At dahil maganda ang mga tulang tinalakay namin, at masigasig sa pakikilahok ang aking mga estudyante, ginanahan ako nang todo. Ang ganda ng takbo ng klase. At nagkuwento pa ako ng kung anu-ano.

Nitong Sabado naman, nananghalian kami ng dati kong estudyante. Nagkuwento siya tungkol sa kanyang trabaho, at sa kung anu-ano pang nangyayari sa kanya ngayon. Kinagabihan nama'y nagsimba kami ng isa pang dating estudyante, naghapunan, at nagkuwentuhan din. Nanood pa kami ng sine pagkatapos. Kahapon, nananghalian akong kasama ang ilang pinsan, at bago magdapit-hapon ay dinalaw ako ng mga kaibigang bagong kasal.

Maligaya ako siyempre nang makasama ko silang lahat. Ngayong mag-isa akong muli ay nalulungkot na naman ako. Ngunit ayon nga sa naitanong na sa akin ng marami: sino bang nagsabi na kailangang lagi kang maligaya?