Sa Kapistahan ng Pagpapahayag ng Panginoon

7 Enero 2007

Muli, narito ako sa gusali sa mataas na lupang maraming ulit ko nang natuntungan. Dito'y laging mga kapwa guro ang kasama ko. Sa tuktok ng gusaling ito, nakatula na ako nang hindi miminsan. Ilang taon na ang nakakaraan, sa malaking bulwagan dito'y ginapangan ako ng kilabot at napaluha nang bahagya dahil namalayan ko nang matindi na guro nga ako--atas ng Panginoon ang maging lagusan ako ng karunungan, ng kanyang biyaya.

Marami akong kasamang kapwa guro ngayon. Kahapo'y nagbahagi ako ng karanasan ko sa pakikipag-ugnay sa mga nagturo't humubog sa akin, at sa mga naturuan ko't nahubog. Pinangalanan ko ang ilan sa kanila--ang mga taong tumimo sa aking puso. Pahintu-hinto tuloy ang pagsasalita ko dahil nagpupumilit kumawala ang aking mga luha.

Ngayong pakiramdam ko'y dahop na dahop ang diwa ko't madalas ay hindi ako karapat-dapat na tawaging guro, napananariwa ng pakikinig at pakikibahagi sa mga kapwa ko guro sa mataas na lupang ito ang atas ng Panginoon sa amin, at nagpapasalamat ako sa biyayang inakala ko'y mailap at matagal-tagal ding inasam na muling maapuhap.