Kaya

Noong kalilipat ko pa lamang sa bago kong tahanan, anim na buwan na ang nakakaraan, ilang umagang sunud-sunod kong nakita sa isang tindahan ang matandang babaeng laging naka-itim, mukhang nakapantrabaho, at kumakain nang mag-isa. Pagkaraan ng mga dalawang linggo, hindi ko na siya nakita, at nang lumao'y inasahan kong retirado na siya't nakatira sa tabing-dagat, may kasama nang mag-almusal.

Nitong linggong ito, dalawang umaga ko na siyang nakikita, nakaayos pa ring pantrabaho, ngunit hindi na itim ang suot, abuhin na. Mag-isa pa rin siyang kumakain sa tindahang iyon, ngunit parang nahihiwatigan ko sa bukas ng kanyang mukha na may hinihintay siya. Lagi naman akong nagmamadali papasok sa trabaho kaya hindi ako makahinto para bantayan kung totoo nga ang hinala ko.

Minsa'y naiisip ko, "Ano kaya kung huminto nga ako't kumain din sa tindahang iyon, para lamang hintayin kung may tatagpo nga sa kanya?"

Mayroon nga rin akong ilang nakakasalubong sa paglalakad, at sa paghihintay at pagsakay ng tren, tuwing umaga na natatandaan ko na ang mga mukha. Minsan nga'y natutukso akong ngumiti sa kanila.

Marahil nga'y maraming hiwagang naghihintay lamang na sandali akong huminto, at mangahas.