Pagsinta
Umagang-umaga’y dinalaw ako sa opisina ng kaibigang matagal nang may problema sa kanyang kasintahan. Nang kumustahin ko siya, ang tanging sagot niya’y, “Ganoon pa rin.” At nagkuwento na lamang siya tungkol sa sinusulat niyang nobela. Hindi na ako nag-usisa pa.
Bago magtanghali’y kinuwentuhan naman ako ng isang walumpu't limang taong biyuda na noong singkuwenta’y dos siya, iniwan niya ang asawang nakiapid sa hipag nito, at pinagbuhatan pa siya ng kamay, at ang walo nilang anak upang mangibang-bayan, mag-aral na muli, at magtrabaho sa labas ng bahay sa kauna-unahang pagkakataon. Nagretiro lamang siya’t umuwi noong walumpung taon na siya upang alagaan ang anak niyang may malubhang sakit. Nag-aral siyang magpinta at nakalikha ng tatlong daang larawan, ngunit hindi na siya nakapagpintang muli mula nang yumao ang anak. Ngayo’y nagsusulat siya ng mga tula upang mabawasan ang pangungulila.
Nagsimba ako pagkatapos noon, at nakinig sa pagbabahagi ng matalik kong kaibigang madre tungkol sa kanyang bokasyon. Sabi niya, ang bukal at hantungan ng lahat ay pag-ibig: kapana-panabik, nakakalito, nakababagabag, nagpagpasaya, nagbibiyaya ng wagas na ligaya. Mangyari pa’y napaluha ako sa harap ng ganoong katapatan.
Kinagabihan, nang mag-isa na ako sa aking tahanan, tumawag ang isang kaibigang matagal-tagal ko nang hindi nakakausap. Itinanong niya kung nabalitaan ko nang nagkahiwalay na silang mag-asawa. Hindi pa, sagot ko, at hindi ko na sinabing may nagbulong na sa akin noon na may malaki silang problema. Idinagdag ko na lamang na nananatili akong narito para sa kanila, anuman ang maari kong maitulong.
Mamayang gabi, manonood ako ng dula sa isang mataas na paaralan ng mga dalagita. Bibigyan kasi ako ng tatlong libreng tiket ng isang madreng kung nakilala ko noong nagbibinata ako’y malamang na inasam kong maging kasintahan. Isasama ko ang estudyante kong magpapari na malapit na sanang ikasal nang pumasok sa kapisanan, at ang inaanak kong binatilyo na tiyak na matutuwang makipagniig sa mga dalagita.
Tahimik ang inaanak kong ito, mahusay na musikero, karinyoso. Minsan, kapag ngumingiti siya’y naguguniguni ko ang mga babaeng mapaliligaya, at maari ring mapaluha, niya. Minsan naman, kinukutuban akong magpapari siya. Dalangin ko, mangyari pa, na kapag nakatagpo na niya ang sisintahin, maging tunay at tapat siyang mangingibig.
Bago magtanghali’y kinuwentuhan naman ako ng isang walumpu't limang taong biyuda na noong singkuwenta’y dos siya, iniwan niya ang asawang nakiapid sa hipag nito, at pinagbuhatan pa siya ng kamay, at ang walo nilang anak upang mangibang-bayan, mag-aral na muli, at magtrabaho sa labas ng bahay sa kauna-unahang pagkakataon. Nagretiro lamang siya’t umuwi noong walumpung taon na siya upang alagaan ang anak niyang may malubhang sakit. Nag-aral siyang magpinta at nakalikha ng tatlong daang larawan, ngunit hindi na siya nakapagpintang muli mula nang yumao ang anak. Ngayo’y nagsusulat siya ng mga tula upang mabawasan ang pangungulila.
Nagsimba ako pagkatapos noon, at nakinig sa pagbabahagi ng matalik kong kaibigang madre tungkol sa kanyang bokasyon. Sabi niya, ang bukal at hantungan ng lahat ay pag-ibig: kapana-panabik, nakakalito, nakababagabag, nagpagpasaya, nagbibiyaya ng wagas na ligaya. Mangyari pa’y napaluha ako sa harap ng ganoong katapatan.
Kinagabihan, nang mag-isa na ako sa aking tahanan, tumawag ang isang kaibigang matagal-tagal ko nang hindi nakakausap. Itinanong niya kung nabalitaan ko nang nagkahiwalay na silang mag-asawa. Hindi pa, sagot ko, at hindi ko na sinabing may nagbulong na sa akin noon na may malaki silang problema. Idinagdag ko na lamang na nananatili akong narito para sa kanila, anuman ang maari kong maitulong.
Mamayang gabi, manonood ako ng dula sa isang mataas na paaralan ng mga dalagita. Bibigyan kasi ako ng tatlong libreng tiket ng isang madreng kung nakilala ko noong nagbibinata ako’y malamang na inasam kong maging kasintahan. Isasama ko ang estudyante kong magpapari na malapit na sanang ikasal nang pumasok sa kapisanan, at ang inaanak kong binatilyo na tiyak na matutuwang makipagniig sa mga dalagita.
Tahimik ang inaanak kong ito, mahusay na musikero, karinyoso. Minsan, kapag ngumingiti siya’y naguguniguni ko ang mga babaeng mapaliligaya, at maari ring mapaluha, niya. Minsan naman, kinukutuban akong magpapari siya. Dalangin ko, mangyari pa, na kapag nakatagpo na niya ang sisintahin, maging tunay at tapat siyang mangingibig.
posted by sandalilamang at 8:20 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home