Biyahe
Kahapon, sumakay ako sa tren isang oras bago ang tagpuan namin ng isang kaibigan sa mall na iilang minuto ang layo. Maglalakad-lakad na lang ako doon para mag-aksaya ng oras, naisip ko. Ngunit nang malapit na ang tren sa mall, natukso akong hindi muna bumaba at tumuloy hanggang sa huling hantungan, pitong hinto at mga kalahating oras pa ang layo. Lilipat na lamang ako doon sa treng pabalik--ni hindi ko kailangang magdagdag ng bayad. At matagal na rin akong hindi nakakapagbiyahe sa landas na iyon.
At hindi nga ako bumaba sa mall. Nang muling umandar ang tren, dumungaw na lamang ako sa bintana at pinagmasdan ang nadadaanan. Waring noon ko lamang unang nakita ang mga tanawing kilalang-kilala ko na. At nang palapit na kami sa lumang bahagi ng lunsod, tumayo ako nang makita nang mas mabuti ang mga lumang gusali. Nasilip ko ang maliliit na kuwartong tabi-tabi ang mga kama, pabrikang hile-hilera ang mga mananahi ng kung anu-ano, mga estudyanteng nagsisiksikan sa silid-aralan. Tumingin din ako sa ibaba at pinanood ang mga kalsadang puno ng dyip at traysikel. Maraming tao ang nagmamadali, nag-uunahan. At may ilang wari'y hindi alam kung saan pupunta.
Naalala ko tuloy na noong nasa mataas na paaralan ako, laking ligaya para sa amin ng kaklase ko't pinsan ang mapapunta sa malaking lunsod para asikasuhin ang paglilimbag ng magasin ng munti naming paaralan. Minamadali namin ang gawain sa limbagan, at naglalagalag kami. Kumakain kami sa mumurahing restawran, naghahanap ng mga bagong-labas na libro, nanonood ng sine, naglalakad-lakad kung saan-saan. Minsan, napadpad kami sa tabi ng dagat at pagdaan namin sa harap ng ilang tambay na nag-iinuman, nakikilan kami ng pera--hindi tuloy kami nakapanood ng sine.
Nang pabalik na ako, dumami na ang mga kasakay ko sa tren. Tumayo ako sa tabi ng pinto, dumungaw sa salamin. At ginuniguni kong bukas pa rin ang pinto kahit umaandar na ang tren, nakatayo ako sa gilid ngunit hindi natatakot mahulog, pinapaspas ng malamig na hangin ang mukha ko, at hindi ko alam kung hanggang saan at hanggang kailan ako magbibiyahe.
At hindi nga ako bumaba sa mall. Nang muling umandar ang tren, dumungaw na lamang ako sa bintana at pinagmasdan ang nadadaanan. Waring noon ko lamang unang nakita ang mga tanawing kilalang-kilala ko na. At nang palapit na kami sa lumang bahagi ng lunsod, tumayo ako nang makita nang mas mabuti ang mga lumang gusali. Nasilip ko ang maliliit na kuwartong tabi-tabi ang mga kama, pabrikang hile-hilera ang mga mananahi ng kung anu-ano, mga estudyanteng nagsisiksikan sa silid-aralan. Tumingin din ako sa ibaba at pinanood ang mga kalsadang puno ng dyip at traysikel. Maraming tao ang nagmamadali, nag-uunahan. At may ilang wari'y hindi alam kung saan pupunta.
Naalala ko tuloy na noong nasa mataas na paaralan ako, laking ligaya para sa amin ng kaklase ko't pinsan ang mapapunta sa malaking lunsod para asikasuhin ang paglilimbag ng magasin ng munti naming paaralan. Minamadali namin ang gawain sa limbagan, at naglalagalag kami. Kumakain kami sa mumurahing restawran, naghahanap ng mga bagong-labas na libro, nanonood ng sine, naglalakad-lakad kung saan-saan. Minsan, napadpad kami sa tabi ng dagat at pagdaan namin sa harap ng ilang tambay na nag-iinuman, nakikilan kami ng pera--hindi tuloy kami nakapanood ng sine.
Nang pabalik na ako, dumami na ang mga kasakay ko sa tren. Tumayo ako sa tabi ng pinto, dumungaw sa salamin. At ginuniguni kong bukas pa rin ang pinto kahit umaandar na ang tren, nakatayo ako sa gilid ngunit hindi natatakot mahulog, pinapaspas ng malamig na hangin ang mukha ko, at hindi ko alam kung hanggang saan at hanggang kailan ako magbibiyahe.
posted by sandalilamang at 12:47 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home