Christmas Tree

Noong bata pa kami ng Ate ko, ang Christmas tree namin sa bahay ay mas mataas pa sa amin. Kahoy ang katawan nito; matitigas at maninipis na kung anong materyal na berde ang mga dahon sa mga sanga. Ilang araw bago mag-Pasko, pinanonood namin sina Inay at Itay na lagyan ng bulak ang mga sanga, at magsabit ng mga bola at kampanitang makintab. Di-naglao’y katulong na rin kami.

Hindi ko na matandaan kung kailan pinalitan ni Itay ang ng punong iyon.

Dumating ang panahon na ako na lamang ang bahala sa mas maliit na bagong puno. Noong katatapos ko sa kolehiyo at hindi mapanatag sa anumang trabaho, pinag-eksperimentuhan ko ang idinekorasyon ko dito. Isang tao’y gumupit ako ng sari-saring eksena mula sa mga magasin at idinikit ko sa ginawa kong maliliit na kahon na siyang isinabit ko sa mga sanga.

Nang maliit pa ang mga anak ng Ate ko’t bayaw, tuwang-tuwa sila sa panonood sa pagpapalamuti ko ng puno. Di-naglao’y katulong ko na sila. Ngunit nang magbinata sila’y naiwan na naman sa akin ang Christmas tree namin, na noo’y plastic na.

Nitong nakaraang linggo, ipinasya kong panahon na para ilabas ang punong plastic. Hindi ko ito makita. Ang sabi ni Inay ay marumi na ito, kaya ipinamigay na niya maging ang ilang palamuti. Itinapon na rin daw ang mga ilaw dahil pundido na. Nainis ako’t nalungkot, pero ano pa ang magagawa ko?

Bumili na lamang ako ng bagong puno, palamuti at mga ilaw. At kanina’y natapos kong ayusin nang mag-isa ang bago naming Christmas tree na wala pang kalahati ng una naming puno ang taas. Maganda naman ang kinalabasan, lalo na nang buksan ko na ang mga ilaw.

Hindi ko yata ito pagsasawaang pagmasdan.