Mahabang Lakad

Nakalakhan ko nang araw-araw, tuwing madaling-araw, naglalakad palibot sa pinakamalaking lawa sa aming bayan si Itay at ilan niyang kabarkada. Marami sa kanila’y magkakababata pa, at ang ila’y magkakalaro sa madyong, kaya magkakakilala na rin ang kanilang mga pamilya. Ninong ko nga sa binyag ang tatlo sa mga kabarkada ni Itay, at kasama ko sa eskuwelahan ang ilan nilang anak.

Noong nasa mababang paaralan ako, naglakad ang barkadang ito mula sa aming bayan tungo sa bayang halos isang oras ang layo kung naka-bus at tanyag dahil sa maiinit nitong bukal. Habang naglalakad sila’y nakasakay kaming mga pamilya nila sa kotse o dyipni.

Madilim-dilim pa nang umalis na ang magkakabarkada, at mataas na ang sikat nang araw nang umalis kaming mga nakasakay. Kaya naabutan pa namin sila sa daan—binigyan ng tubig at pinalakpakan. Nauna kami sa resort na pagtatagpuan ng lahat, at nang dumating ang mga naglakad ay para silang mga bayaning sinalubong at ipinagbunyi.

Hindi na naulit ang okasyong ganito. Ngunit patuloy naglakad ang barkada sa paligid ng lawa, hanggang ang ila’y mangibang-bansa at ang iba’y isa-isang yumao. Dumating ang panahong kinailangan nang maghanap ni Itay ng mga bagong kasabay sa paglalakad. At di-naglao’y naglalakad na lamang sila mula sa aming bahay hanggang sa hagdan pababa sa lawa—hindi na nila ito maligid.

Nitong nakaraang linggo’y naghanap ako sa aming mga album ng larawang kuha noong maglakad ang orihinal na barkada ni Itay nang napakalayo. Wala akong natagpuan.