Paligsahan

Nitong nakaraang Linggo, nakasabay ko sa bus ang isang pinsan. Nang magkasabay kaming bumamba, itinanong niya kung saan ako nakatira. Nang sabihin ko'y, sabi niya, "Aba, may unit din doon si Susan P. Kilala mo siya, 'di ba?"

Oo, kilala ko siya. Pero ang tagal ko nang hindi naririnig ang pangalan niya. Ang alam ko lang ay sa New York na siya nakatira at dalaga pa.

Noong Grade One ako, isinali ako sa isang paligsahan sa pagbaybay. Tanda ko'y nasa malaking silid kami, punung-puno ng mga mag-aaral at magulang. Isinusulat namin sa pisara ang baybay. Nang dadalawa na lamang kaming kalahok, ipinabaybay ang salitang "katotohanan".

Alam na alam ko ang salitang iyon dahil kababasa ko lang sa diyaryo ang patalastas ng isang bagong pelikulang batay sa palatuntunan sa radyo, na ayokong-ayokong pakinggan dahil nakakatakot: "Katotohanan o Guniguni". "Katutuhanan" ang baybay ng katunggali ko. Kaya ako ang nanalo. At si Miss P, na sa tingin ko noo'y ang pinakamagandang guro sa Grade One, ang nag-abot ng kahong siyang gantimpala ko.

May malaking retrato sa album ko: Si Miss P, nakataas ang buhok, naka-make-up, makambang ang palda, nakangiti't nakatingin sa kamera samantalang kinakamayan ako. At ako, nakatingala't nakatitig--parang tulala--kay Miss P. Hindi ko pa alam noon na ang laman ng kahon ay mga pastillas, na ngayo'y hindi ko na matandaan kung ano ang lasa, o kung natikman ko man lamang.