Sana

Pitong taon na ang nakakaraan, pumayag akong magturo, sa kauna-unahang pagkakataon, ng freshman English composition. Ngunit hindi pa nagtatagal ang semestre’y pinagsisihan ko na ito. Hindi pala ako handa. At may mga estudyanteng sa sama ng mga akda ay ni hindi ko na mapangalanan ang mga mali. Hindi ko malaman kung paano sila tutulungang mapabuti ang kanilang pagsusulat. Ramdam ko’y habang lalo akong nagsisikap, mas kaunti ang aming napapala. Gaano ko man pigilin ang galit ko—sa sarili higit sa kanila—wala akong magawa. May mga umaga ngang ayoko nang pumasok. Ayoko nang harapin ang mga estudyante ko.

Ngunit isang umaga sa gitna ng semestre, samantalang nakaupo ako sa may likuran ng klase at pinanonood na magsulat ang mga estudyante kong ito, naging malinaw sa akin—kung paano’y hindi ko talaga mawari—na may pananagutan ako sa kanila. Mahalaga sila sa akin. Gusto kong maging mas mabuti silang manunulat. Gusto kong maging mas mabubuti silang tao. Hindi gaanong gumaan ang trabaho ko pagkaraan ng umagang iyon. Ngunit patuloy akong nagsikap.

Tatlong taon nang nakaalis sa kolehiyo ang mga estudyanteng iyon. Ngayo’y pinapangarap kong makasama muli ang kahit ilan lang sa kanila nang mapagkuwentuhan—sana’y mapagtawanan pa nga—namin ang mga umagang pinahirapan namin ang isa’t isa.