Tanawin

Kaninang umaga, dumating ako sa estasyon ng tren ng a las sais kinse, sa halip ng nakagawian ko nang a las sais. Pagkababa ko ng escalator ay may dumating na tren, pero lumampas ito nang walang sakay. Kaya marami nang tao sa likod ko nang huminto ang sumunod na tren--na punung-puno na--at naitulak akong papasok. Nakakuha naman ako ng kapitan, pero kahit hindi'y tiyak namang hindi ako matutumba pag-andar ng tren. Dikit-dikit na kaming mga sakay. Nadarama ko na ang hininga ng nasa likod ko, at halos tumama na ang mukha ko buhok ng nasa harap ko.

Bakit pa nga ba ako lumayo sa trabaho ko, tanong ko nang umandar ang tren at ang ulo ng kaharap ko ang tangi kong tanawin. Napapikit ako nang sandali. At sa sandaling iyon nakita ko ang tanawin mula sa bintana ng bago kong tahanan, sa ikadalawampu't tatlong palapag, pag-uwi ko mamayang gabi: mga gusaling nagniningning at langit na hitik sa bituin.

Bukas ng umaga, dudungaw ako sa aking bintana at hindi ako aalis hanggang hindi ko nakikitang tumatama ang araw sa nakasilip sa gitna ng matatayog na gusali: ang kaloob nila sa aking munting bahagi ng Manila Bay.

E ano kung siksikan na naman sa tren!