Bago

Narito ang anak ng isa kong malapit na kaibigan, dumadalaw nang tatlong araw mula sa Cebu. Niyaya ko siyang mananghalian kanina. Itinanong ko kung saan niya gustong kumain; kahit saan, sabi niya, basta raw restaurant na walang branch sa Cebu.

Samantalang naglalakad kami sa mall na dinaraanan ko halos araw-araw, tuwang-tuwa siya sa lahat ng nadadaanan namin. Sarap na sarap siya sa tanghalian namin sa paborito kong Chinese fusion restaurant. At sabik na sabik siya kasi mamamasyal kami kung saan-saan, sa mga lugar na alam na alam ko na, bukas.

Lahat tuloy ay parang bagung-bago na rin sa akin! Hindi ko matiyak kung alin ang mas maningning na ngiti ngayon--ang kanya o ang akin.