Trabaho

Nagsimula na naman ang klase, at subsob na naman ako sa trabaho. Kahit kasi ilang taon ko nang itinuturo ang mga kurso ko ngayon, mahabang panahon pa rin ang ginugugol ko bago ako pumasok. At gabi na akong makauwi. Wari'y parusa ang trabaho ko. Kaya nga ngayon lamang ako muling nakapagsulat dito.

Kanina, samantalang naglalakad ako patungo sa estasyon ng tren, naisip ko na wala akong ibang pinagkakaabalahan ngayon kundi ang trabaho ko (at ang aking mga magulang). Sabi ko sa sarili ko'y kailangan kong maghanap ng ibang gagawin--lumikha ng kung anuman, galugarin ang kung saan-saan, maibaling ang tuon sa ibang bagay.

Ngunit kanina lamang, samantalang muli kong binabasa ang mga sanaysay na ilang taon ko nang tinatalakay sa klase at inihahandang ituro ito sa mga estudyanteng hindi ko pa gaanong natatarok ang kabihasnan sa wika, sumangguni ako sa diksiyunaryo para matiyak na tama ang inaakala kong kahulugan ng mga katagang paulit-ulit ko nang nabasa. At nakatuklas ako ng mga ilang bagay; nanabik ako't natuwa na may bago kaming matatalakay sa klase. At muli kong namalayan ang noon pa'y alam ko na ngunit paminsan-minsa'y nakakaligtaan: gusto kong magturo hindi lamang dahil nasisiyahan ako sa pagtuklas at muli't muling pagkatuto, kundi dahil nakatutulong rin ako sa mga estudyante ko na makatuklas ng kung anu-ano sa kanilang paligid at kanilang sarili.

Ngunit mangyari pa'y maghahanap pa rin ako ng iba pang makabuluhang mapagkakaabalahan-- ng iba pang makatutulong din sa akin at sa mga estudyante ko na makasulong tungo sa dapat naming marating.