Agua de Mayo

Sabi ng mga tiya kong mapamahiin, dapat sahurin ang unang ulan ng Mayo. Ipinaiinom ito sa amin upang kami raw ay lalong maging malusog. At kapag ipinaligo raw ito’y mananatiling makinis ang aming mga balat.

Noong maliit pa ako, Abril pa’y sabik na sabik na kami sa unang ulang iyon. At pagpatak nga nito’y nakadungaw kami ng mga pinsan kong singliit ko pa sa bintana samantalang sinasahod ito ng aming mga katulong sa balde, tabo, palangana. Hindi kami puwedeng magpaulan dahil baka raw kami magkasakit, lalo na akong kagagaling lang ang hika. Agawan na lamang kami sa unang inom, at unahan kami sa banyo para makapaligo.

Inggit na inggit ako sa mga kapitbahay naming nalililigo mismo sa ulan. Kapag malakas nga ito’y nagsasabon pa sila, nagtatampisaw, minsa’y kunwang naglalangoy pa sa mga lawa-lawaan sa kalsada. Wala akong magawa kundi gunigunihin na malaki na rin ako, walang-wala nang hika, at hindi na magkakasakit maghapon mang magbabad sa malakas na malakas na ulan.