Takbo

Ilang linggo na akong naglalakad, at tumatakbo nang kaunti, halos araw-araw. Noong una'y sa treadmill sa munting gym ng gusaling tinitirhan ko, pero nabagot ako doon kaya lumipat ako sa liwasang malapit lang. Tuwing hapon ako sa liwasan, at maraming ibang tao--mga naglalakad din at tumatakbo, at mga bata't tinedyer na naglalaro sa damuhan. Kaya medyo maingay at magulo.

Dahil naglangoy ako nang kaunti, at nasiyahan, sa dagat kamakailan, kahapo'y sinubok ko namang maglangoy sa swimming pool ng aking gusali. Ako lamang ang naroon; tahimik, maaliwalas. Pero iba nga talaga ang tubig-tabang: ayaw lumutang ng mga paa ko kaya bahagya na akong nakalangoy. Nagbabad na lamang ako nang ilang minuto. Ipinasya kong sa lupa na muna mag-ehersisyo.

Kaya kaninang umaga, bumangon ako nang madilim-dilim pa, at nang papasikat na ang araw ay nagpunta sa liwasan. Iilan pa ang tao kaya ginanahan ako. Pagkatapos mag-inat, lumakad ako nang mabilis at pagkaraa'y tumakbo na, nang mahinay. Napansin kong may ibang tumatakbo sa labas ng bakod ng liwasan, at sinundan ko sila. Natuklasan ko ang malawak na paradahan, na wala pa halos sasakyan, at may mga bata-bata pa ngunit malusog at madahon nang puno. At may iba ring naglalakad at tumatakbo.

Nagpatuloy akong tumakbo nang mahinay, paikut-ikot sa paradahan, at natuklasan kong dapat palang iangat nang mas mataas ang mga binti ko para pagtapak ko sa semento'y halos walang ingay. At nadama ko ang hanging dumadampi, hindi humahampas, sa aking balat--sinasalubong ko lamang ito, hindi sinasalungat. Naguniguni ko tuloy na nasa buhanginan ako sa tabing-dagat samantalang sumisikat ang araw sa kabilang ibayo. At sa kauna-unahang pagkakataon sa loob ng dalawampung taon, nakatakbo ako nang mahinay at tuluy-tuloy nang mahigit sa tatlumpung minuto. Tumigil ako at naglakad na lamang hindi dahil hirap na ako kundi dahil kailangan ko nang mag-inat para makauwi't maghanda sa pagpasok sa unibersidad.

Bukas, mas aagahan ko ang pagbangon.