Pag-aalay

Dahil nag-aral at nagtuturo ako sa unibersidad na Katoliko, at marami na akong naging estudyante na ngayo'y pari na, hindi ko mapigilan ang luha ko tuwing maririnig ko ang awit na "Pari Magpakailanman." Hindi dahil gusto kong magpari, kundi dahil hangang-hanga ako sa mga taong nakakapag-alay ng buong buhay nila sa Diyos, sa ibang tao, sa mahahalagang simulain. Madalas kasi'y hindi ko matiyak kung talagang may pinag-aalayan ako ng buhay ko.

Kanina, sa hintayan ng tren, nakatabi ko ang isang estudyanteng nakasalampak sa sahig, tahimik na nagbabasa ng libro. Sinilip ko kung ano ang binabasa niya. "On His Blindness." Ang tagal niyang binabasa ito. Kailangan kaya niya ng tulong, naisip ko. Pero ni hindi ko siya kilala. Lumipat siya ng pahina. "Stopping By Woods On A Snowy Evening" naman ang binasa niya, matagal rin. Natukso akong tanungin siya, "Kailangan mo ng tulong?" Pero dumating na ang tren at nagkahiwalay na kami sa loob.

Paulit-ulit ko nang naituro ang mga tulang iyon; saulado ko nga ang "Stopping By Woods...". Dapat ay tinulungan ko siya. Isip-guro talaga ako, naisip ko't napangiti ako. Ito na nga kaya talaga ang pinag-aalayan ko ng buhay ko? At lalo akong nagsisi na hindi ko inalok ng tulong ang estudyanteng sa tingin ko'y hirap na hirap maunawaan ang mga tulang iyon.

Ngunit naisip ko rin, gaano ako katiyak na kailangan niya ako? Makakatulong ba talaga ako kung ituro ko sa kanya kung paano ko nauunawaan ang mga tulang iyon? Makakabuti ba sa kanya kung hindi ko siya nahayaang makipagbuno nang mag-isa?

At luminaw na naman sa akin ang matagal ko nang namalayan, ngunit madalas makaligtaan: sa pag-aalay ng sarili sa iba, dapat matantiya kung kailan mag-aalok ng sarili, at kung kailan hahayaan silang magsarili.