Dalaw

Ipinagdiwang namin ang ika-tatlumpung kaarawan ng bunso kong pamangkin nitong nakaraang Sabado. Maghapo't magdamag sa amin ang kanyang tanging pamangking-buo, ang tangi kong apo sa pamangking-buo, at tanging buong apo-sa-tuhod ng aking mga magulang. Inawitan siya ni Itay, masuyong pinangaralan ni Inay, at inalagaan ko tulad ng pag-aalaga ko sa kanyang ama at tiyo noong sanggol pa sila.

Nang araw na iyon ay may pumasok na maliit na puting paru-paro sa aming kumedor. Bihirang-bihirang mangyari iyon; bihira na nga akong makakita ng paruparo maging sa munting hardin ni Inay sa labas ng kuwarto nila ni Itay. Kaagad kong naisip na dinadalaw kami ng pinsan kong pumanaw kamakailan lamang--ninang kasi siya sa binyag ng pamangkin kong may kaarawan, at wala na siya nang isilang ang aming apo. Dahil matatakutin ang aming manugang, banayad kong itinaboy ang paruparo palabas. Dumapo ito sa kamay ko at nanatitili doon hanggang hipan ko. Lumipad-lipad ito sa hardin ni Inay. Ang pinsan ko nga, ang paboritong pamangkin ni Inay, sa loob-loob ko. Ikinuwento ko sa Ate ko at ang sabi niya'y baka si Ate Angelita, ang panganay naming kapatid na pumanaw mga apat na oras lamang pagkaraang isilang.

Pagkapananghalian, napansin kong nasa hardin pa rin ang paruparo. Hinabol ko para kunan ng larawan. At dumapo ito sa noo ko, nanatili doon nang mas matagal pa, kahit naglakad-lakad ako't pumasok sa banay--nakunan ko pa ng ilang larawan sa salamin sa kumedor. Kinagabihan, sinabi ko kay Inay na dinalaw kami ng paborito niyang pamangkin. Nang malaman niyang maliit at puti ang paruparo, ngumiti siya't agad sinabi sa amin ng Ate ko, "Ang Ate Angelita n'yo."