Kalinga

May nagpatiwakal na namang estudyante sa aking unibersidad; kamakailan lamang ay may nagpatiwakal rin at sa isang silid pa dito. Kaya kahapon, sa simula ng una kong klase, sinabi ko sa mga mag-aaral ko na kung may anumang gumagambala sa kanila, o kung may kaibigan silang sa pakiramdam nila'y nagagambala ng kung ano man, tandaan nilang may mga nakapaligid sa kanilang handang makinig at dumamay--pamilya, kaibigan, guro. Sabi ko pa nga'y mukha man akong mahigpit at masungit, marunong rin naman akong makinig. Handa akong makinig.

Samantalang sinasabi ko ito, napansin kong nangingilid ang luha ng isa sa kanila. Hindi ko naman siya matanong sa harap ng lahat, at hindi ako nagkapagkakataong kumustahin siya dahil nagsulat sila hanggang matapos ang klase. Bukas, papasok ako nang maaga upang makumusta siya--nakapagkuwentuhan na naman kami dati bago magklase.

Nitong nakaraang buwan, natuklasan kong may malalim na problema ang isang dati kong estudyante. Sinadya kong magkita kami upang makakuwentuhan siya. Maganda ang naging usapan namin, at ngayon nga'y higit na siyang panatag. Natututo na siyang muling maging masaya. Nagkikita pa rin kami paminsan-minsan, at nagagalak akong kahit paano'y nakatutulong ako sa kanya.

Kanina naman, dumalaw ang isang estudyanteng dati'y madalas magkuwento sa akin ngunit ilang linggo ring hindi nagpakita. May problema pala siya. At ngayong nakakonsulta na siya sa doktor at umiinom na ng gamot para dito ay nagkuwento na siya sa akin. Mas mabuti na raw ang lagay niya ngayon. Sandali nga lamang kaming nag-usap dahil sunud-sunod ang dating ng mga estudyanteng kumukunsulta sa akin tungkol sa kanilang proyekto. Sabi ko na lamang sa kanya, bumalik siya kailanman niya ibig.

Tanong ng ilang guro, "Bakit dumarami yata ang estudyante sa unibersidad na ito na sumusuko sa mabigat na problema? Ipinagpaparangalan pa naman natin na kinakalinga natin sila. Mayroon ba tayong hindi nagagawa? O labis ba natin silang kinakalinga, kaya hindi natin talaga natutulungang tumatag, tumibay?"