Apo

Tatlong linggo bago mag-trenta'y uno anyos ang panganay kong pamangkin--sa ika-59 na kaarawan ng aking bayaw--nagsilang ang misis niya ng napakagandang sanggol na lalaki, ang una nilang supling, unang apo namin ng Ate ko't bayaw, at unang apo sa tuhod nina Inay at Itay. Mangyari pa'y wala kaming pagsidlan ng galak.

Isang araw na ang tanda ng apo ko nang makita ko siya, at sa kabila pa ng salamin sa nursery ng hospital. Kinabukasan, nangibang-bayan ako. Dalawang linggo akong nawala, at naghintay na lamang ng mga retrato niya. Nang sa wakas ay nagkita kaming muli, lalo siyang gumandang lalaki. At nakita ko kung gaano siya kabait. Kahit noong lumungad siya'y sandali lamang siyang umiyak.

Hindi ko pa siya nakakarga. Inaasam-asam ko na iyon. Noong sanggol ang ama niya't nakababatang kapatid nito, palagi ko silang karga, palaging alaga. Natuto akong magpadede, magpadighal, maglinis ng dumi, magpalit ng lampin. At nang lumaki-laki sila'y madalas nila akong kalaro. Paminsan-minsa'y tinutulungan ko sila sa kanilang homework. At nang magbinatilyo na sila, mas malalalim na ang paksa ng kuwentuhan namin. At may mga naituro rin naman ako sa kanilang higit sa mga leksiyon nila sa klase.

Ngayo'y hangad kong mapalapit din sa aking apo. Ngayong mas matanda na ako'y mas marami akong maikukuwento sa kanya. Una na dito ang kung anu-anong pinagsaluhan namin ng kanyang ama at tiyo.