Asam

Wala akong gagawin maghapon kundi makipag-usap sa mga estudyante kaya magaan ang mga hakbang ko nang umalis ako ng bahay kaninang umaga. Sa tren, nagbasa ako ng nobelang mapait-na-matamis. Nang lumipat ako ng estasyon, nakita ko ang isang batang sa liit ay mukhang nasa mababang paaralan pa lamang pero nakauniporme na ng mataas na paaralan ng aking unibersidad. Tumatakbo siya dahil may parating nang tren. Ewan ko kung bakit pero naisip kong sana'y puwedeng ako na ang tumakbo para sa kanya. Hindi niya naabutan ang tren.

Nagbasa akong muli samantalang naghihintay, at hanggang sa pagsakay sa tren--may sumisibol nang pagsinta sa puso ng bidang dalagita, ngunit hindi pahihintulutan ng kanyang lipunan na mamulaklak ito--kaya hindi ko napansin na umaambon na pala. Paglabas ko ng estasyon, halos tila na ang ambon pero nagpayong pa rin ako.

Lumakas ang patak nang naglalakad ako patungo sa unibersidad. Gusto ko sanang isara ang payong ko, magpakabasa. Bahala na sana. Pero masarap ding pakinggan ang tunog ng patak sa payong at hulaan kung saan sa braso ko papatak ang ligaw na ulan. At sandali kong nalimutan na matindi kong inaasam-asam na makapaglakad-lakad sa ibang lupalop, mahipan ng mas malamig na simoy ng hangin, madampian ng mas mabining ulan.