Kaibigan

Sa loob ng nakaraang tatlong linggo'y dalawang beses kong nakita, nang hindi sinasadya, si M. Noong una'y binati ko siya't binanggit ang kanyang pangalan; ngumiti lamang siya sa akin. Nitong pangalawa'y nauna siyang bumati sa akin at binanggit na ang pangalan ko; binati ko rin siya. Ganoon lamang.

Malapit kong kaibigan ang kanyang mga nakatatandang kapatid, kaya wala pa siyang sampung taon nang magkakilala kami. Matalino't mausisang bata siya noon, at nagkasundo kami kaagad. Sa ibang bansa siya nag-aaral; bihira kaming magkita pero naging magkaibigan rin kami. Noong nasa mataas na paaralan siya, sumakabilang-buhay ang kanyang ama at isinama ako ng kapatid niya para salubungin siya sa airport. Nakasama niya, nila, ako sa pangungulila at pagbangon mula sa trahedya. Mula noo'y lalong umigting pagkakaibigan namin ni M at ng kanyang mga kapatid.

Nang mag-aral si M sa unibersidad na pinagtuturuan ko, nangibang-bayan ako nang mahigit sa isang taon. Pag-uwi ko'y bihira na kaming magkausap. Nang magtapos siya'y hindi ko na siya nakita. Nabalitaan ko na lamang na kung anu-anong gusot ang sinuong niya. Nang sa wakas ay nagkita kaming muli, limang taon na ang nakakaraan, halos hindi ko siya nakilala dahil tumaba siya nang husto. May bakas pa rin ng kabataan ang mukha niya, pero mukha siyang batang napilitang tumanda. Ipinakilala niya ako sa kanyang kasintahan, na balita ko'y kasambahay na rin niya. Matagal kaming muling hindi nagkita. Nabalitaan ko na lamang na may negosyo na silang dalawa.

Hindi ko pa rin mapiho kung bakit hindi ko man lamang sinubok na kumustahin siya nitong huli kaming magkita.