Liham

Noong 1990, nagbasa ako ng ilang tula sa isang Christmas party ng mga Filipino sa Madison. Pagkatapos kong magbasa, nilapitan ako ni B0wen, 13, at tinanong tungkol sa pagtula. Nagsusulat din daw siya--mga kuwento. Pinabasa niya ako ng ilan, at sianbi kong nagustuhan ko ang mga iyon. Nawala siya nang mga isang oras at pagbalik ay binigyan ako ng isang folder na may dalawang pahina ng pad paper. Sumulat pala siya ng kuwento tungkol sa kung paano ang isang bata'y nakakilala ng isang manunulat na nagpalakas ng loob niyang sumulat nang sumulat. Bago natapos ang pagtitipong iyo'y nangako kami ni Bowen na magpapadala ng mga nasulat namin sa isa't isa. Hindi nangyari iyon at hindi na kami muling nagkita ni nagkausap ni Bowen, pero hanggang ngayo'y nasa akin pa ang kuwentong isinulat niya para sa akin.

Tatlong linggo na ang nakakaraan, nakatanggap ako ng email mula kay Bowen. Ipinaalala niya ang pagtatagpo namin--na hinding-hindi ko naman nalimutan. Sumulat lang daw siya para sabihing hindi niya kailanman nalimutan ang pag-uusap namin noon, at nagpasalamat na natulungan ko siyang magpatuloy na magsulat. Kababalik lang daw niya sa pag-aaral, ng panitikan. Kaagad ko siyang sinagot, at sinabi kong mangyari pa'y naaalala ko siya at nasa akin pa nga ang kuwentong ibinigay niya sa akin. Kinumusta ko ang mga magulang niya't kapatid, at humingi ako ng mga bago niyang kuwento.

Tuwang-tuwa ako. Ikinuwento ko ito sa mga kaibigan ko't estudyante.

Pero hindi pa sinasagot ni Bowen ang email ko.