Kuneho

Kahapon ng umaga, umupo ako sa hardin ng kumbentong pinagreretiruhan ko at kapagdaka’y tumakbo patungo sa paanan ko ang kunehong alaga ng mga madre dito—ang alam ko’y Bobby ang tawag sa kanya. Matagal siyang nagpaikut-ikot sa mga paa ko, dinilaan pa nga nang sandali ang mga daliri ko. Nanghinayang ako na hindi ko dala ang aking kamera.

Kaninang umaga, dinala ko na ang kamera ko sa hardin. Pero wala si Bobby. Wala sa kanyang kulungan; hindi nagpapagala-gala sa damuhan. Nagmeryenda muna ako sa loob.

Paglabas kong muli sa hardin, naroon na si Bobby. May nakaupo sa isang mesa pero hindi niya ito nilalapitan. Nang lumakad ako papunta sa ibang mesa, mabilis na tumakbo si Bobby tungo sa akin; sinundan ako hanggang makaupo. Nagpaikut-ikot na naman siya sa paanan ko, dinilaan nang sandali ang mga daliri ko, at nanatili hanggang makakuha ako ng ilang retrato bago tumalilis palayo, tungo sa likod ng puno sa kabila ng rebulto ng Mahal na Birhen ng Senakulo, ang patron ng kongregasyong ito.

At naalala ko na may alaga nga palang kuneho si Santa Teresa Couderc, ang nagtatag ng kongregasyong ito!

Tumayo ako para hanapin si Bobby. Natagpuan ko nga sa likod ng malaking puno, nagkakanlong sa ilalim ng mga dahon ng malagong halaman. Kinunan ko ng retrato, at humarap pa siya sa akin. Pagkuwa’y kumislot, tumakbo palapit sa paanan ko. Inamuy-amoy ang paa ko’t saglit na dinilaan. At tumalilis na naman.

Isinulat ko sa katapusan ng retiro ko sa kumbentong ito dalawang taon na ang nakakaraan: Sa pananatili sa sandali, ang sandali’y nawawalan ng hanggan.